İşaret dillerinin çocuklar tarafından edinimi konuşma dillerinin edinimine benzemektedir. Doğuştan itibaren işaret dili öğrenen işitme engelli çocuklar bu dili tıpkı doğuştan itibaren bir konuşma dili öğrenen çocuklar gibi öğrenir .  Ancak, sözel işitsel olan konuşma dilleri ile karşılaştırıldığında, işaret dilleri görsel uzamsal özellikler taşımaktadır. Birçok araştırmacı, söz konusu bu farklılığı inceleyerek, bunun beraberinde getirdiği – özellikle zihinsel düzeydeki – etkileri araştırmıştır.
Amerikan İşaret Dili (American Sign Language – ASL) öğrenen doğuştan işitme engelli olan çocuklarla yapılan bir araştırmada, bu çocukların görsel-uzamsal kavramaları, konuşma dili öğrenen duyan çocuklarla karşılaştırılmıştır. Bir dizi test sonucunda, işaret dili öğrenen işitme engelli çocukların uzamsal kurgulama ve organizasyon ile yüz tanıma becerilerinde duyan çocuklardan daha ileride olduğu görülmüştür. Daha sonra, Parasnis, Samar, Bettger, ve Sathe (1996) tarafından yapılan benzer bir çalışmada bu sefer duyan çocuklar ile işaret dili bilmeyen işitme engelli çocuklar karşılaştırılmış ve iki grup arasında bir fark görülmemiştir. Bu durum, görsel-uzamsal yeteneklerin gelişmesinin işitme engelliliği ile ilgili olmadığını, aksine görsel-uzamsal nitelikte olan bir işaret dili öğrenmenin sonucunda ortaya çıktığını desteklemektedir.
İşaret dili öğrenmenin beraberinde getirdiği etkilerden bir tanesi de işitme engelli anne babaya sahip duyan çocuklardan gelmektedir. Bu çocuklar, doğdukları andan itibaren çevrelerinden bir konuşma dili öğrenirlerken anne babalarından bir işaret dili bilgisi almaktadırlar. Daniels (1993) tarafından yapılan bir çalışmada bu çocuklarla kelime testi verilmiş ve sadece konuşma dili öğrenen çocuklardan daha yüksek sonuçlar aldıkları gözlemlenmiştir. Sonuç olarak, işaret dili bilgisinin konuşma dili becerilerinin edinilmesine olumlu katkı sağladığı ortaya konuşmuştur.